Gedwongen slenteren

Mijn kinderen kunnen als geen ander slenteren. Haast kennen ze niet en als ze al een duidelijk doel hebben, nemen ze in ieder geval niet de rechte weg ernaar toe. Gistermiddag bewezen ze dat weer eens toen we de eerste lekkere lentedag wilden vieren op Het Plein. Dat plein is het Van Beuningenplein bij ons in Westerpark (Amsterdam), een fijn stadsplein met voor elk kind wat wils en voor de ouders Paviljoen Van Beuningen.

Driewieler

Als ervaren slenteraar houd ik wel van een zigzaggende route, zonder tijdsdruk, met aandacht voor alle mooie en inspirerende dingen die je juist dan ziet. Maar ik moet eerlijk zeggen dat ik het soms lastig had, want dochterlief (2,5 jaar) had bedacht dat ze op haar driewieler naar het plein ging. En dat gaat wel heeel langzaam. D'r broer van vijfenhalf keek me onderweg regelmatig aan met een blik van verstandhouding: 'wat gaat ze sloom hè pap'.



Ons slenterdoel, het Van Beuningenplein in Westerpark

Kijk met haar ogen
Loslaten, hield ik me voor, geniet van het moment, kijk met haar ogen naar de dingen die zij voor het eerst ziet. En vooral, zie er de lol van in. Dat lukte en zo werd het een heerlijk ontspannen tochtje. Onderweg zagen we hondenpoep, losliggende tegels, bloemetjes, een bord met ijsjes bij een snackbar ('pap, kijk, een raket!!') en nog veel meer moois, waar we steeds even bij stil stonden. Dus bereikten we een stuk later dan gepland onze bestemming. De kleinste slenteraar had dat allemaal niet door, de weg was tenslotte al die tijd al haar doel.