In de rustige dagen rond oud en nieuw zat ik met een vriend te praten over slenteren en over deze blog. We kennen elkaar al ruim twintig jaar, hij leest mijn teksten regelmatig, maar toch vroeg hij zich af waar het slenteren 'nu opeens vandaan komt'. Nou, bijvoorbeeld uit mijn studententijd, zoals ik hier al eens schreef. En dat is al behoorlijk lang geleden.
Latente slenterwens
In mijn eerste baan, als jurist bij een gemeente, voelde ik wel dat ik mijn carrière nog niet lekker was begonnen. Dus zocht ik naar wegen om het anders te doen, al had ik geen idee hoe. Toen ik werd uitgenodigd om in een special van het Nederlandse Juristenblad (NJB) over veelbelovende jonge juristen te schrijven over de toekomst van het recht, schreef ik in plaats daarvan een stuk over mijn latente slenterwens. Want ik wenste mezelf en alle andere naar grote carrières strevende juristen een creatief, geïnspireerd bestaan toe. En het tegendeel was het geval. Ik was net afgestudeerd, had een geestdodende (parttime) baan en vond mijn inspiratie in maar een activiteit: slenteren. Al noemde ik het nog niet zo, het was wel degelijk wat ik deed.
Creativiteit
De inspiratie die het slenteren me gaf, maakte dat ik een ding zeker wist: ik wilde schrijven voor mijn geld. Maar hoe? Geen idee. Tot ik in de Utrechtse binnenstad op zo'n wiebelbord voor een uitzendbureau stuitte met de vacature: 'Tekstschrijver voor de autobranche'. Dat leidde naar mijn eerste serieuze baan als tekstschrijver voor het magazine van Citroën. Ik schreef alles wat los en vast zat, van de accessoire-pagina tot reisreportages, begeleid door een strenge eindredacteur. Het was het begin van een werkend bestaan waarin creativiteit een vaste plek kreeg. Daar heb ik nog geen dag spijt van gehad. Dus ja, ik slenter al best lang en dat brengt me telkens weer op mooie, onverwachte plaatsen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten