Slenterheld

Leon Giesen in de Kleine Komedie, 20-1-2013

Soms, in een onbescheiden moment, vind ik mezelf al een hele slenteraar. Maar je hebt altijd baas boven baas. Gisteravond zag ik hem weer en bij dezen kroon ik hem tot Slenterheld: Leon Giesen, die optreedt onder de naam Mondo Leone, is voor mij de ultieme slenteraar. Na elk optreden kijk ik een beetje anders naar de wereld. Meer open, nieuwsgierig, onderzoekend. Op zijn shirt stond wat hij is: wonderzoeker. Goed woord.

Romanticus

Wat hem zo speciaal maakt? Het is een romanticus die over alles wat hij om zich heen ziet of hoort, mooie verhalen maakt. In beeld, zowel foto als video, als in muziek en in gesproken tekst. Zo zegt hij het zelf: 'het blijkt dat ik de neiging heb om stil te staan bij zaken waar anderen aan voorbij lopen'. Mooi!

Zoektocht
Dat leidt bijvoorbeeld tot een verhaal over de man die in Londen platgestapte stukken kauwgom beschildert, of een zoektocht naar het verhaal achter de componist van het geluid van Amerikaanse treintoeters. Op zijn site staan nog meer van dit soort verhalen en paar prachtige filmpjes erover.

Er
Gisteravond in de Kleine Komedie speelde hij zijn nieuwe programma Gratis Rijkdom. De filmpjes hadden plaatsgemaakt voor foto's, de verhalen waren even inspirerend als altijd. Ik zie het als een pleidooi voor goed kijken, echt aandacht geven aan de mensen en de dingen om je heen, je blijven verwonderen. Mooie vraag in een liedje: 'Wat ben jij, hoe zie jij jezelf in een ding?'  Het beste slenterlied vond ik 'Er'. 'Het is hier, het is nu, je bent er'. Hier zie je 15 seconden, stiekem gefilmd vanaf de eerste rij. Hopelijk vindt mijn slenterheld het goed.

Slenteren in de sneeuw: hoezo gebaande paden?

We werden wakker in een witte wereld. En druk of niet, als er sneeuw ligt, moet er geslenterd worden. Eerst de kindjes op de slee naar school gesleept. 'Harder, vort, tsjik', hoorde ik constant achter me, dus mijn slentertempo werd niet echt op prijs gesteld. Daarna een wat rustiger rondje Westerpark geslenterd met mijn meisje. Zo mooi, dat in het wit gehulde park. En ook zo mooi, die gedempte geluiden.

Geheel nieuwe wegen
Omdat we vroeg waren, was een groot deel van de sneeuw nog niet betreden. Het verleidde ons tot het nemen van een route die we nog niet eerder liepen. Het ultieme slenteren: je wijkt niet zozeer af van de gebaande paden, maar creëert geheel nieuwe wegen. Ja, we stapten onderweg wat vaker in door de sneeuw bedekte plassen of kuilen, maar dat drukte onze pret niet.

Prachtige sneeuwfoto van Thomas Schlijper trouwens, kan haast niet missen op een dag als vandaag: http://schlijper.nl/130115-18-prinsengracht.photo

Dit zijn mijn perfecte slenterendoordesneeuwlaarzen:

Slenter je al lang?

In de rustige dagen rond oud en nieuw zat ik met een vriend te praten over slenteren en over deze blog. We kennen elkaar al ruim twintig jaar, hij leest mijn teksten regelmatig, maar toch vroeg hij zich af waar het slenteren 'nu opeens vandaan komt'. Nou, bijvoorbeeld uit mijn studententijd, zoals ik hier al eens schreef. En dat is al behoorlijk lang geleden.

Latente slenterwens
In mijn eerste baan, als jurist bij een gemeente, voelde ik wel dat ik mijn carrière nog niet lekker was begonnen. Dus zocht ik naar wegen om het anders te doen, al had ik geen idee hoe. Toen ik werd uitgenodigd om in een special van het Nederlandse Juristenblad (NJB) over veelbelovende jonge juristen te schrijven over de toekomst van het recht, schreef ik in plaats daarvan een stuk over mijn latente slenterwens. Want ik wenste mezelf en alle andere naar grote carrières strevende juristen een creatief, geïnspireerd bestaan toe. En het tegendeel was het geval. Ik was net afgestudeerd, had een geestdodende (parttime) baan en vond mijn inspiratie in maar een activiteit: slenteren. Al noemde ik het nog niet zo, het was wel degelijk wat ik deed.

Creativiteit
De inspiratie die het slenteren me gaf, maakte dat ik een ding zeker wist: ik wilde schrijven voor mijn geld. Maar hoe? Geen idee. Tot ik in de Utrechtse binnenstad op zo'n wiebelbord voor een uitzendbureau stuitte met de vacature: 'Tekstschrijver voor de autobranche'. Dat leidde naar mijn eerste serieuze baan als tekstschrijver voor het magazine van Citroën. Ik schreef alles wat los en vast zat, van de accessoire-pagina tot reisreportages, begeleid door een strenge eindredacteur. Het was het begin van een werkend bestaan waarin creativiteit een vaste plek kreeg. Daar heb ik nog geen dag spijt van gehad. Dus ja, ik slenter al best lang en dat brengt me telkens weer op mooie, onverwachte plaatsen.