Met je poten in de modder

Met je poten in de modder staan, dat is zo'n uitdrukking van ijdele managers die daarmee proberen te verhullen dat ze eigenlijk juist alleen nog maar binnen zitten. Ze willen ermee aantonen dat ze weten wat er op de werkvloer gebeurt. Echt de modder ingaan, dat doen ze al helemaal niet. Terwijl er niks inspirerender is dan buiten spelen, ook, of juist als je aan het werk bent. En daarvoor hoef je echt niet bij de plantsoenendienst te werken!

Op avontuur

Gisteren heb ik de daad bij het woord gevoegd. Ik had een afspraak met mijn businesscoach in Houten, een lelijk bakstenen dorp dat in de jaren 80 van de vorige eeuw ongetwijfeld trendy was. Onderweg naar Houten scheen de al wat lagerhangende herfstzon me soms hinderlijk in mijn gezicht, maar toen ik aankwam bij het kantoor van de coach, had diezelfde zon me wel op een idee gebracht: we gaan naar buiten, slenteren! De coach had ook al de hele dag binnen gezeten, dus die was er wel voor te porren. Twee collega's van kantoor konden ons niets meer vertellen over de omgeving dan de kortste weg naar het winkelcentrum. En dat wilden we niet, dus zijn we op avontuur gegaan. Binnen tien minuten liepen we in de muisstille natuur, langs weilanden, kleine stukjes bos, waaronder een speelbos, riviertjes en kronkelpaadjes. Het gesprek was energieker en afwisselender dan veel van de voorgaande gesprekken die we voerden. Alle te bespreken onderwerpen kwamen langs, en tussendoor hadden we het ook over vissen (niet onze hobby), wandelen, natuur, het leven. We zagen zelfs drie kleine reeën een dam oversteken. Dat beeld bracht me terug bij mijn jarenlange lidmaatschap van het Amsterdams smartlappenkoor: 'Twee reebruine ogen, die keken de jager aan', zingend liepen we door.

Glibberen en glijen
Toen het tijd werd om weer naar de bewoonde wereld te gaan, waren we behoorlijk afgedwaald en ging het gebaande pad de verkeerde kant op. Geen nood, 'dat zandpaadje daar' zou ons vast terugbrengen in de goede richting. Maar het zand werd al gauw modder, het pad boog af en we raakten zelfs even de weg kwijt. Bij het glibberen en glijen op onze keurige kantoorschoenen ging het soms maar net goed. Een paar keer zakten we tot onze enkels weg. Vies. En leuk! Als twee giechelende jongetjes kwamen we uiteindelijk weer terug op kantoor. Een leuke ervaring en een goed gesprek rijker! En die schoenen worden wel weer schoon.