Niks leukers dan slenteren met een van de kindjes. Vanochtend door Artis gekuierd met Malena (2). In haar tempo, langs de door haar gekozen dieren. Een tijdje geleden heb ik het geheel anders ervaren, met een goede vriend en zijn twee (wat oudere) dochters. Zij waren duidelijk op zoek naar de ultieme beleving, het nog niet ontdekte dier of een andere vorm van snel geluk. En ze liepen dus in een recordtempo langs alle hokken, eigenlijk zonder echt te kijken. Na een uurtje hadden ze het wel weer gezien. Dan heb ik er geen lol in.
Wij deden dat vanochtend met een stuk meer geduld. Malena vond de kamelen direct te gek, daar bleef ze al tien minuten naar kijken. Daarna wilde ze rechtdoor naar de leeuwen, en dan vooral de babyleeuw. Maar vlak voordat we daar waren, trokken de groooote schildpadden haar aandacht. Er had er eentje een dor blad op zijn rug. 'Daar kan hij niet bij papa, helpen?!' Waar andere ouders snel weer door willen (voor wie zijn ze eigenlijk in de dierentuin, vraag ik me dan af), blijf ik vrolijk naar mijn nieuwsgierige meisje kijken. Al moest ik mezelf wel inhouden toen ze op de terugweg, vlakbij de uitgang, ineens erg geïnteresseerd bleek in een lantaarnpaal: 'Wat is dit? Mag ik aanraken pappie?', want je weet het maar nooit in de dierentuin. Ja hoor meisje, raak maar aan, die eet geen kindjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten