Ja hoor, hij is binnen. Het boekje Slenteren van Simon Carmiggelt. Voor vijf euro ex verzendkosten online op de kop getikt bij de Enschedese vestiging van De Slegte. Het boekje, een zevende druk uit 1977, is licht beschadigd. Dat stond er eerlijk bij vermeld op de site. Mijn tweedehands Carmiggelt stond volgens het Ex Libris eerder in de kast bij ene A. Maars. Die heb ik gelijk gegoogled, want ik zou graag een glimp opvangen van het leven van de vorige eigenaar. Het zou mooi zijn als ik kan ontdekken waarom hij of zij het van de hand deed. Google toont de resultaten voor Mars, maar die bedoelde ik dus niet, anders had ik dat wel gezocht. Als je Mars heet, koop je geen slenterboek. Marcheren is het tegenovergestelde van slenteren. Maars heten er minder, al zijn er volgens de telefoongids 19 in Nederland. Ach, ik verzin zelf wel een reden waarom Maars van deze literaire klassieker af wilde. Een volle boekenkast kan het niet zijn, want het is te klein om echt ruimte te maken. Is het boekje gedateerd? Misschien wel, ik hoop dat Carmiggelt tijdloos is, maar vrees het ergste voor zijn overlevering. Misschien kocht A. Maars het om de titel en was hij daarna diep teleurgesteld: er staat namelijk geeneen Kronkel in die ook letterlijk Slenteren heet. Valt dat even tegen. Ook ik hoopte op een mooi slenterverhaal van de grootmeester, die zijn tijd bij voorkeur kuierend, wandelend of slenterend doorbracht. Gelukkig zijn de verhalen vrijwel altijd een resultaat van zijn slentertochtjes en zou dus elk van zijn boeken Slenteren kunnen heten. Meest waarschijnlijk is dat A. Maars, net als Carmiggelt, letterlijk uitgeslenterd is, en dat zijn familie de hele boekencollectie na diens overlijden in een keer heeft afgeleverd bij De Slegte. Naschrift, zaterdagochtend: Nou zeg, ik bevind me in goed gezelschap. Ook Grunberg en zijn moeder zweren bij Carmiggelt. Zie hier de Voetnoot erover in de Volkskrant van vanochtend:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten